رادار هواشناسی نوعی از رادار است که برای مکان یابی بارش، محاسبهٔ حرکت آن و تخمین نوع آن(باران، برف، تگرگ و غیره) به کار می‌رود. بیشتر رادارهای هواشناسی از نوع پالس-دوپلر هستند که توانایی شناسایی حرکت قطره‌های باران و شدت بارش را دارند. هر دو نوع این اطلاعات می‌تواند برای تعیین ساختار طوفان و پتانسیل آن برای ایجاد هوای بد تحلیل شود.
در خلال جنگ جهانی دوم کاربران رادار متوجه شدند که وضع هوا بازتابی را روی صفحهٔ رادار ایجاد می‌کند و باعث می‌شود که روی اهداف احتمالی دشمن ماسکه شده و دیده نشوند. تکنیک‌هایی ابداع شد تا این پدیده را فیلتر کند، ولی دانشمندان آغاز به مطالعهٔ این پدیده کردند. زمان چندانی از پایان جنگ نگذشته بود که برخی از رادارهای اضافی برای شناسایی بارش به کار گرفته شدند. از آن زمان به بعد، رادارهای هواشناسی به صورت تخصصی آغاز به تغییر و تحول کردند و هم اکنون به وسیلهٔ خدمات هواشناسی ملی، اداره پژوهش در دانشگاه‌ها و اخبار هواشناسی تلویزیون به کار برده می‌شوند. تصاویر خام به طور مرتب به کار می‌روند و نرم‌افزار تخصصی داده‌های رادار را برای انجام پیش بینی کوتاه مدت وضعیت آیندهٔ هوا و شدت باران، برف، تگرگ و دیگر پدیده‌ها دریافت می‌کند. آن چه که از رادار دریافت می‌شود به شکل الگوهای پیش بینی عددی وضع هوا برای بهبود تحلیل‌ها و پیش بینی‌ها به کار می‌رود.
در سال 1953 دونالد استگز مهندس برقی که برای نقشه برداری آب‌های ایالت ایلینویز کار می کرد نخستین مشاهدهٔ بازتاب قلاب مانند را که همراه طوفان تندری پیچندی بود ضبط کرد.
از سال 1950 تا 1980 رادارهای بازتابی که موقعیت و شدت بارش را اندازه گیری می‌کنند در مراکز هواشناسی در سرتاسر جهان به کار گرفته شدند. هواشناسان اولیه مجبور بودند یک لامپ پرتوی کاتدی را نگاه کنند. در دههٔ 1970 رادارها استاندارد شده و در شبکه‌ها سازماندهی شدند. نخستین دستگاه‌ها برای دریافت تصاویر راداری ساخته شد. تعداد زوایای اسکن شده افزایش پیدا کرد تا دیدی سه بعدی از بارش به دست دهد و تصویر از زاویهٔ افقی و از زاویهٔ عمودی نشان داده شود. سپس مطالعه بر روی ایجاد طوفان‌های تندری برای پروژه تگرگ آلبرتا در کانادا و به ویژه آزمایشگاه ملی طوفان‌های شدید در ایالات متحده امکان پذیر شد.
آزمایشگاه ملی طوفان‌های شدید که در سال 1964 بر پا شده بود آزمایش‌های خود را بر روی سیگنال دو قطبی شده و بر روی کارکرد اثر دوپلر آغاز کرد. در ماه مه 1973 یک پیچند شهر یونین سیتی را در ایالت اکلاهما در غرب اکلاهماسیتی ویران کرد. برای نخستین بار رادار با طول موج دوپلر شده ده سانتیمتری متعلق به آزمایشگاه طوفان‌های شدید چرخه کامل زندگی پیچند را ثبت نمود. پژوهشگران چرخشی میان مقیاسی را در ابر از بالا پیش از این که پیچند به زمین برخورد کند کشف کردند که مشخصه گردباد پیچندی نام گرفت. پژوهش آزمایشگاه ملی طوفان‌های شدید خدمات هواشناسی ملی را قانع کرد که رادار دوپلر ابزاری مهم برای پیش بینی وضع هوا است. ابرپیچندهای سوم و چهارم آوریل 1974 و خرابی‌های گستردهٔ آن باعث شد که پشتیبانی مالی برای توسعه بیشتر دریافت شود.
بین سال‌های 1980 و 2000 شبکه‌های رادار هواشناسی پدیده‌ای عادی و رایج در آمریکای شمالی، اروپا ژاپن و دیگر کشورهای توسعه یافته بودند. رادارهای سنتی جای خود را به رادارهای دوپلر دادند. رادارهای دوپلر علاوه بر موقعیت یابی و شدت بارش می‌توانست سرعت نسبی ذرات در هوا را نیز تعیین کند. در ایالات متحده ساخت شبکه‌ای شامل رادارهای 10 سانتیمتری با نام نکسراد یا دبلیواس آر-88دی(رادار خدمات هواشناسی 1988 دوپلر) پس از پژوهش‌های آزمایشگاه ملی طوفان‌های شدید آغاز شد. در کانادا اداره محیط زیست این کشور در سال 1985 ایستگاه کینگ سیتی را با یک رادار پژوهشی دوپلر 5 سانتیمتری ساخت. در سال 1993 دانشگاه مک جیل رادار خود را دوپلریزه نمود. این تحولات منجر به ایجاد شبکهٔ کامل دوپلری در کانادا بین سال‌های 1998 تا 2004 گردید. فرانسه و دیگر کشورها تا اوائل دههٔ 2000 شبکه‌های خود را به شبکه‌های دوپلری تغییر دادند. در این میان پیشرفت‌های سریع در تکنولوژی کامپیوتری منجر به الگوریتم‌هایی برای شناسایی علائم آب و هوای بد گردید.
پس از سال 2000 پژوهش بر روی تکنولوژی دوقطبی به سمت و سوی کاربرد عملیاتی حرکت نمود که موجب افزایش میزان اطلاعات در دسترس دربارهٔ نوع بارش (باران و برف) گردید. دوقطبی شدگی یعنی تابش امواج مایکروویو هم به صورت افقی و هم عمودی (نسبت به زمین). انتظار می‌رود این تکنولوژی به مقیاس گسترده‌ای تا اواخر دهه در برخی از کشورها مانند ایالات متحده و فرانسه و کانادا به کار رود. در فوریه 2013 رادار هواشناسی دوقطبی دوپلر هنگامی که پیچندی شبانه میسیسیپی جنوبی را در هم کوبید جان انسان‌های بسیاری را نجات داد.
از سال 2003 اداره ملی اقیانوسی و جوی آمریکا در حال آزمایش با رادار آرایه فازی به عنوان جایگزین برای آنتن‌های سهموی قدیمی است تا مدت زمان کمتری را صرف پدیده‌های جوی کند. چنین راداری در طوفان‌های تندری شدید که پدید آمدن آنها با اطلاعات به موقع بهتر می‌تواند بررسی شود اهمیت خود را نشان می‌دهد.
همچنین در سال 2003 بنیاد ملی علوم کانون پژوهش مهندسی برای بررسی گروهی تطبیقی جو را بر پا نمود. این کانون از همکاری چندرشته‌ای و چنددانشگاهی مهندسان، دانشمندان کامپیوتر، هواشناسان، جامعه شناسان برای انجام پژوهش‌های بنیادین و به کارگیری نمونه‌های اولیه سیستم‌های مهندسی تشکیل شده است.